10, 20 of 30 jaar: wat is een acceptabel leeftijdsverschil in een relatie?

In dit artikel:

Op straat kun je het meteen merken: een zichtbaar leeftijdsverschil roept vaak verbaasde opmerkingen zoals “Is dat je vader?” of “Wat gezellig met je moeder.” Mensen zoeken houvast in een simpele vuistregel: de helft van de leeftijd van de oudste plus zeven. Volgens die formule zou een 40‑jarige niet onder de 27 moeten daten (40 : 2 + 7 = 27), en voor iemand van 60 ligt de ondergrens rond 37 — een vuistregel die bedoeld is om een balans te vinden tussen levensfase, volwassenheid en sociale acceptatie.

Wetenschappelijk onderzoek laat zien dat leeftijdsverschil meer dan alleen opmerkingen oplevert. Onderzoekers van het Max Planck‑instituut vonden dat mannen met veel jongere partners gemiddeld langer leven, terwijl vrouwen met flink jongere mannen juist een kortere levensverwachting kunnen hebben; een mogelijke verklaring is dat zulke vrouwen vaker buiten sociale normen vallen en daardoor minder steun ervaren. De term “Leonardo DiCaprio‑effect” beschrijft het fenomeen van vooral oudere mannen die systematisch jongere partners kiezen.

Een studie van de Universiteit van Colorado Boulder keek naar relatiegeluk: stellen met grote leeftijdsverschillen starten vaak gelukkiger, maar dat geluk daalt sneller — na zo’n 6–10 jaar zijn ze gemiddeld minder tevreden dan koppels van vergelijkbare leeftijd. Redenen zijn uiteenlopend: minder gedeelde interesses en doelen, ongelijke levensfasen (werk, kinderen, pensioen), en een verschillend tempo in verwachtingen. Ook blijken zulke relaties kwetsbaarder bij financiële tegenslag; ontevredenheid neemt dan sterker toe.

Dat gezegd hebbende: een groot leeftijdsverschil is niet per se problematisch. Persoonlijkheid, communicatie en wederzijds begrip spelen een doorslaggevende rol. De wetenschap toont gemiddelden; de uitkomst voor een concreet koppel hangt van veel meer factoren af dan statistieken alleen.